Η πολεμική είδηση που κυριάρχησε στα μέσα ενημέρωσης την εβδομάδα που πέρασε αφορούσε την έγκριση έπειτα από μήνες του πακέτου της στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ προς την Ουκρανία συνολικού ύψους 60,8 δισ. δολαρίων. Ήταν μια εξέλιξη που είχε καταλήξει «διαφαινόμενη» μετά τις αντιπαραθέσεις τόσων μηνών εντός των ΗΠΑ και τις συνεχείς δραματικές εκκλήσεις του Προέδρου Ζελένσκι, η οποία όμως έρχεται καθυστερημένα και, σύμφωνα με την άποψη των περισσότερων ειδικών, δεν θα αρκέσει για να αλλάξει τη ροή των γεγονότων.
Χαρακτηριστικά, ο καθηγητής Διεθνούς Ασφάλειας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ Στίβεν Βολφ παραδεχόταν «ότι δίνει στην Ουκρανία μια ανάσα στο πεδίο της μάχης - και μια ευκαιρία να σταματήσει μια αργή αλλά σταθερή ρωσική επίθεση που έχει αποφέρει σημαντικά εδαφικά κέρδη στη Μόσχα τους τελευταίους μήνες», αλλά δεν πρόκειται να αποτελέσει αυτή τη μεγάλη ώθηση που προσδοκά ή συχνά υπόσχεται στους συμπατριώτες του ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Οι πιο κυνικοί θυμίζουν ότι και πέρσι το καλοκαίρι, όταν το Κίεβο έλαβε ένα μεγάλο πακέτο βοήθειας, παρά τις επιδιώξεις για μεγάλη αντεπίθεση, το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά δικαίωσε τις προσδοκίες. Αυτό που φοβούνται τώρα είναι πως απλώς πάμε σε μια παράταση της σημερινής κατάστασης, που θα σημάνει απλώς ακόμα περισσότερα θύματα. Οι πιο κυνικοί μιλούν για «επιπλέον τροφή για τα κανόνια». Δεν είναι άλλωστε τυχαία η απόφαση του Κιέβου να καταργήσει τις προξενικές υπηρεσίες στους άντρες πολίτες της Ουκρανίας που ζουν στο εξωτερικό σε μια προσπάθεια να τους υποχρεώσει να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και να στρατευτούν.
Επιπλέον, οι στρατιωτικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι θα χρειαστεί χρόνος μέχρι τα συγκεκριμένα συστήματα να φτάσουν εκεί που πρέπει και οι χειριστές τους να εκπαιδευτούν στη χρήση τους, ενώ δεν ξεχνούν να αναφέρουν ότι υπάρχει πάντα και το θέμα της παγκόσμιας πλέον έλλειψης πυρομαχικών. Τα συστήματα θα χρειάζονται δηλαδή συνεχώς «τάισμα».
Το μακρύ χέρι του Μπάιντεν
Μια άλλη είδηση όμως ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα και πραγματικά εντυπωσιακή. Την περασμένη Πέμπτη έγινε γνωστό ότι, εν μέσω της όλης αναταραχής για το πακέτο βοήθειας, ο Πρόεδρος Μπάιντεν είχε εγκρίνει την παράδοση στο Κίεβο πυραύλων μακρού βεληνεκούς (Army Tactical Missile Systems-ATACMS), οι οποίοι μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν δύο φορές σε χτυπήματα κατά των ρωσικών δυνάμεων, την πρώτη φορά στις 17 Απριλίου εναντίον ενός ρωσικού αεροδρομίου στην Κριμαία περίπου 165 χλμ. από τις ουκρανικές πρώτες γραμμές και ξανά στις 23 Απριλίου.
Οι πύραυλοι αυτοί έχουν τη δυνατότητα να φτάσουν μέχρι και 300 χιλιόμετρα μέσα στη Ρωσία και αποτελούσαν διακαή πόθο της στρατιωτικής ηγεσίας στο Κίεβο. Όμως όσο επώδυνα κι αν είναι αυτά τα χτυπήματα για τη ρωσική πλευρά, δεν είναι σε θέση να αλλάξουν τον ρου της αντιπαράθεσης. Απλώς δίνουν ακόμα μια αφορμή στον Βλαντίμιρ Πούτιν να μιλά για επίθεση συνολικά της Δύσης με στόχο την καταστροφή της Ρωσίας και να έχει δικαιολογίες για ανάλογες απαντήσεις. Το αφήγημα «μόνοι μας εναντίον του ΝΑΤΟ» είναι από τα αγαπημένα του Ρώσου Προέδρου εδώ και μήνες. Όπως και οι απειλές που επανέλαβε ο εκπρόσωπός του Ντμίτρι Πεσκόφ πως η ξεκάθαρη εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο το μόνο που θα προκαλέσει είναι πρόσθετα προβλήματα για την Ουκρανία. Και ο καθένας μπορεί αυτό να το ερμηνεύσει όπως νομίζει.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την 1η Μαΐου θα εγκαινιαστεί στη Μόσχα μια υπαίθρια έκθεση στην οποία τα εκθέματα θα είναι άρματα μάχης δυτικής κατασκευής που πάρθηκαν ως λάφυρα από το μέτωπο, από τα περιβόητα γερμανικά Marder μέχρι τα βρετανικά M2 Bradley, και αποδεικνύουν τη δυτική εμπλοκή. Στόχος, να ενισχυθεί με χειροπιαστές αποδείξεις το σχετικό αφήγημα.
Το ερώτημα που θα έθετε κάθε λογικός άνθρωπος είναι συνεπώς ένα και μοναδικό: Από τη στιγμή που οι περισσότεροι στρατιωτικοί αναλυτές δεν βλέπουν προοπτική μεγάλης αντεπίθεσης και επικράτησης των ουκρανικών δυνάμεων, γιατί Ε.Ε. και ΗΠΑ συνεχίζουν να συντηρούν το αφήγημα νίκης του Ζελένσκι αντί να αναζητούν κάποιον τρόπο να απεγκλωβιστούν από το αδιέξοδο, που κάθε μέρα που περνάει φέρνει ακόμα περισσότερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές; Ειδικά για την Ε.Ε., που επιμένει στην τακτική των μεγαλόστομων υποσχέσεων τύπου Αναλένας Μπέρμποκ και κυρώσεων που δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα, το μόνο που δικαιώνεται είναι το ρητό περί της ανοησίας να επαναλαμβάνεις το ίδιο αποτυχημένο πείραμα προσδοκώντας ένα διαφορετικό επιτυχημένο αποτέλεσμα.
