Τις δύσκολες πρώτες μέρες της μεγάλης κρίσης και της αναδουλειάς, με τη θλίψη να προκαλεί μια απόλυτη δημιουργική αδράνεια, αφήνοντας πίσω τους χρωματιστούς μαρκαδόρους με τους οποίους πάντα «ζωγράφιζα» τα κείμενα των εκπομπών μου στο ραδιόφωνο, δανείστηκα από την κόρη μου το notebook και άρχισα να δακτυλογραφώ. Ο Big John ήρθε κοντά μου εντελώς φυσικά. Έμοιαζε σαν να ’χα ζήσει σε μια άλλη ζωή τη δική του.
Λένε πως το μυαλό είναι σαν ένα σφουγγάρι. Απορροφά μουσικές που έχει ακούσει, βιβλία που έχει διαβάσει, ταινίες που έχει δει, όσα έχει ζήσει σε ταξίδια και σ’ αναπάντεχες συναντήσεις. Το alter ego μου, ο επίμονος δημοσιογράφος της Boston Inquirer, με όχημα τη γραφομηχανή του, ανακαλύπτει λεπτομέρειες και άγνωστες πτυχές της ζωής του μικρού από τη Λουιζιάνα, που τελικά τυπώνει στις σελίδες του βιβλίου του. Ή, μήπως, το βιβλίο αυτό είναι δικό μου, βιβλίο που στοιχειοθετήθηκε μέσα από τις μνήμες, τις εμπειρίες, τις αισθήσεις μου στην οθόνη του υπολογιστή;
Οι γραμμές που θα διαβάσετε στο αφήγημα «Το μπλουζ του Big John» ξεπήδησαν σαν μέσα από την ομίχλη που κάποια υγρά πρωινά καλύπτει τα καλαμποκοχώραφα στα αγροτικά περίχωρα και στους φτωχικούς οικισμούς κοντά στην πρωτεύουσα του αμερικάνικου Νότου: την πόλη της Νέας Ορλεάνης, μήτρα-γεννήτρα της μουσικής των μαύρων σκλάβων που κάποιοι, κάποτε ονόμασαν τζαζ. Η ομίχλη αυτή λες και βάλθηκε να σκεπάσει με το βαρύ πέπλο της όλη τη ζωή του. Μέχρι που ο Frank Johnson πείσμωσε να βρει τα ίχνη της. Δεν θα τα κατάφερνε αν δεν έφτανε στα χέρια του ένα παλιό, ταλαιπωρημένο τετράδιο, το ημερολόγιό του. Ο John είχε αρχίσει να κρατά σημειώσεις από τότε που οι αδίστακτοι τύποι με τις άσπρες κουκούλες έκαψαν το σπίτι της γειτόνισσας. Τη νύχτα εκείνη που η μάνα του, η Ruth, γέμισε την παλιά σκονισμένη βαλίτσα του και τον έστειλε μακριά να γλιτώσει. Βρέθηκε μόνος στη μεγάλη πόλη, με την κορνέτα στα μπαγκάζια του, αγορασμένη με τα πέντε «πράσινα» του παλιόφιλου Papa Jo και τυλιγμένη με το μοναδικό καλό πουκάμισό του. Αυτή ήταν που άναψε το φιτίλι στην ιστορία του Big John μέρες καρναβαλιού σαν κι αυτές που γράφω για να σας συστήσω τον ήρωά μου. Τώρα, τι ήρωας είναι αυτός που τρέμει σαν το ψάρι μόλις του την πέφτουν τα «καλά παιδιά» της ιταλιάνικης μαφίας με τα ακονισμένα μαχαίρια, εσείς θα το κρίνετε.
Το «Μπλουζ του Big John» έχει πολλά ταξίδια∙ ξίδια, έρωτες, άλλοτε τρυφερούς και άλλοτε παθιασμένους, λιποταξίες από τον στρατό που η στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ έστελνε τροφή στα κανόνια του πολέμου στη μακρινή Ασία. Έχει Βαλένθια, Σαϊγκόν, Σικάγο, Παρίσι και Νέα Υόρκη. Έχει κορίτσια όμορφα, ανέμελα και κορίτσια που σπαράζουν για μια αξιοπρεπή ζωή. Και, βέβαια, πολλή μουσική!
* Ο Ιλάν είναι ραδιοφωνικός παραγωγός.
Ο μικρός μιγάς απ’ τη Λουιζιάνα*
Ενα βράδυ, έπαιζα με τρεις φίλους στο Desire, για ένα αμφίβολης ποιότητας κοινό. Προκλητικά ντυμένες και ξανθοβαμμένες κρεολές, περαστικοί φορτηγατζήδες και σωματώδεις εργάτες του εργοστασίου επεξεργασίας ξυλείας του Avondale, που ερχόντουσαν με τις φόρμες της δουλειάς, πίνανε πεντέξι μπίρες, μεθάγανε, σπάγανε και βρίζανε τα σόγια τους και τ’ αφεντικά τους. Μόνο ένας δάσκαλος του δημοτικού σχολείου έδειχνε να ξέρει από τζαζ και κάποιοι παλιόφιλοι, που ανέκαθεν εκτιμούσαν τις ντραμιστικές μου αρετές.
Δεν ήταν τα καλύτερά μας χρόνια. Ούτε για μένα, ούτε γι’ αυτούς τους δύστυχους. Η αμοιβή μας για τις -ο θεός να τις κάνει- «εμφανίσεις» μας ήταν η δωρεάν διαμονή στο πανδοχείο από πάνω, ο μαύρος πρωινός καφές, ένα πιάτο φαγητό μεσημέρι-βράδυ και τα λίγα δολάρια που άφηναν στον δίσκο, μπροστά στην ορχήστρα, αριά και πού, οι πιο μερακλήδες. Α, το ξέχασα! Δωρεάν μας παρείχαν τις υπηρεσίες τους και τα «κορίτσια».
Στην τζαμαρία δίπλα στην πόρτα της εισόδου διέκρινα τα μάτια του. Μάτια φλογισμένα κι εκστασιασμένα, από τι; Από την απαγορευμένη επιθυμία να μπει στο μαγαζί; Αργότερα κατάλαβα. Ήταν η μουσική που αναστάτωνε τον ψυχισμό αυτού του γιγαντόσωμου παιδιού.
Στο διάλειμμα, βγήκα έξω για τσιγάρο. Με είδε κι έτρεξε να κρυφτεί πίσω από μια παλιά ξεθωριασμένη Μπιούικ. Τον κράτησα από το πέτο, τον ρώτησα ποιος είναι, κι εκείνος τρέμοντας μου είπε πως τον έλεγαν John. Big John τον είπα τότε εγώ. Μ’ αυτό το όνομα ο μικρός μιγάς απ’ τη Λουιζιάνα έγινε γνωστός στον Νότο και μετά, σ’ ολόκληρη την Κοινοπολιτεία...
* Απόσπασμα από το βιβλίο «Το μπλουζ του Big John», εκδόσεις Εύμαρος
